حجت الاسلام و المسلمین محمدرضا عبداللهیان: آنچه بین علامه حکیمی با امام بود، ارتباط نبوده و پیوند، یگانگی و مرید و مرادی بود

به گزارش آستان، مدیر مؤسسه معارف اسلامی امام رضا(ع) افزود: علامه حکیمی می فرمود در سال های 42، وقتی امام را دستگیر کردند هر شب برای سلامتی امام دعا می کردند. بعد از پیروزی انقلاب دعا را قطع کردند. یک بار حضرت امام در ملاقات با ایشان می فرماید الآن بیشتر به آن دعاها نیاز داریم. پس از فوت امام نیز ایشان با تصور اینکه دیگر لازم نیست برای سلامتی ایشان دعا کنند، آن دعاها را قطع کردند. امام به خواب علامه حکیمی آمد و گفت از این به بعد برای من صلوات خاصه امام رضا(ع) را بخوانید و ایشان تا آخر عمر خواند. لذا پیوند علامه حکیمی با امام ناگسستنی بود.

وی یادآور شد: ایشان وابسته به مکتب شیح مجتبی قزوینی و صاحب اسرار آن بزرگمرد بود. او همان فردی بود که در سال 42 با مریدهای خودش در قم به دیدن امام می روند و در آن سال ها عکس حضرت امام را بالای سرش می زند و حتی برای این کار مورد ملامت قرار می گیرد. یعنی حمایت از امام را دینداری می دانست

عبداللهیان اظهار داشت: بزرگترین کتاب موسوعه ای که علامه حکیمی نوشتند «الحیات» است. کتاب الحیات ابتدا آیات و بعد مقاصد را می آورند. یعنی در تمام جلدهای الحیات، آیات و روایات را که می آورند، مقاصد آیات و روایات را هم بیان می کنند و این تنها مرد مبرزی است که ما می بینیم به خط مشی حضرت امام مشی و 12 جلد الحیات را بر این مبنا تألیف کرده است.

وی تأکید کرد: سلوک معنوی این فرد گفته نمی شود. البته مقام معظم رهبری درباره ایشان پیام جامعی دادند. با اینکه شاید حدود 22 سال بود که ایشان ارتباط زیادی با کسی نداشت، مقام معظم رهبری از جامعیت، عدالت خواهی، ادیب بودن و سایر مسایل ایشان یاد کردند.