نبود آموزش کیفی کدام مولفه ها مقصر هستند؛ آموزش و پرورش و یا اقتصاد رکودی

درکنار اقتصاد به کما رفته حالا دغدغه دیگر به نام آموزش کیفی پاشنه آشیل برنامه ریزان آموزشی دولت شده است.

به گزارش خبرنگار آستان، شعار "آموزش کیفی برای همه  دانش آموزان" شعاری است که در سال‌های اخیر توسط مسئولان وزارت خانه آموزش و پرورش در مناسبت هاي مختلف تکرار شده است.

این شعاری است که برای اجرایی شدن نیاز به برقراری پیش شرط‌های بسیاری دارد. مولفه‌های زیرساختی بسیاری لازم است تا نظام آموزشی یک جامعه به نظامی ساختارمند و ارائه دهنده آموزش کیفی تبدیل شود.

مولفه‌های آموزش کیفی شامل کیفیت دانش آموز، کیفیت کتب درسی، کیفیت مکان‌های آموزشی و در نهایت کیفیت تدریس است.

اگر از ساختار کمیت‌گرای نظام آموزشی ایران نیز بگذریم و نخواهیم بگوییم که اولویت بخشی به کمیت‌های آموزشی با حجیم کردن محتوای درسی و افزودن بر تنوع و تکثر به جای عمق بخشی به مطالب، کیفیت را قربانی کرده است، در نظام آموزشی ایران مولفه دیگری به نام کیفیت دانش آموز هم محلی از اعراب ندارد چرا که فقر اقتصادی بخش زيادي از جمعیت کشور، کیفیت دانش آموز و در نهایت کیفیت پروسه یادگیری را با اخلال مواجه کرده است.

اما علاوه بر همه این‌ها و شاید بتوان گفت مهمترین مولفه‌ای که ضامن کیفیت بخشی به امر آموزش است، مساله تضمین کیفیت در تدریس است و کیفیت تدریس نیز در گرو معیاری به نام رضایت‌مندی معلمان است.

به عبارت دیگر تا زمانی معلمان که مهمترین عامل کیفیت بخشی به امر آموزش هستند، از شرایط شغلی و معیشتی خود ناراضی باشند، تدریس کیفی امکان پذیر نخواهد بود.

به گزارش آستان،در شرایط فعلی باید گفت با وجود تعداد زياد معلمان به اصطلاح آزاد و حق التدریس که فاقد کمترین امنیت شغلی هستند و با دستمزدهای بسیار پایین وظیفه سنگین تدریس را انجام می‌دهند، رضایت‌مندی معلم  مولفه‌ای است که تامین آن امکان پذیر نیست. این دسته از معلمان به راحتی در معرض اخراج قرار می‌گیرند و وزارت آموزش و پرورش هیچ تعهدی در قبال آنها بر عهده نمی‌گیرد.

علاوه بر معلمان آزاد و حق التدریس، معلمان رسمی نیز از وضعیت معیشتی و شغلی خود رضایت چنداني ندارند و مجبورند برای امرار معاش به مشاغل دوم و سوم روی بیاورند که همین مساله امکان صرف وقت  برای خلاقیت و نوآوری در تدریس و متمرکز شدن روی سوژه‌های تدریس را از معلم سلب می‌کند.

در این شرایط چگونه می‌توان توقع داشت که معلم بتواند طلایه‌دار آموزش کیفی باشد و دانش آموزان در کلاس‌های درس بتوانند یادگیری کیفی را تجربه کنند. شاید بتوان ادعا کرد تا زمانی که از یک طرف مقام و جایگاه اجتماعی و منزلتی معلمان ارتقا پیدا نکند و از طرف دیگر سطح معیشتی معلمان بهبود نیابد، شعار آموزش کیفی برای همه در حد شعر و شعار باقی خواهد ماند و هرگز جامه عمل نخواهد پوشید.

منبع:آستان