مسئله گریه نیست،مسئله سیاسى است که ائمه با همان دید الهى که داشتند، مى‏ خواستند ملتها را با هم بسیج کنند

حجت الاسلام و المسلمین علی محمد فرهاد زاده کارشناس مسائل مذهبی در گفت و گو با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی آستان در خصوص مقوله دعا در معارف دینی و مذهبی گفت: دعا از مباحث و مفاهیم پرمعنایی در دین اسلام برخوردار است.این جایگاه به اندازه ای پر منزلت و رفیع است که خداوند در آیه هایی از قرآن می فرماید:"اگر دعای انسان نبود پروردگارتان هیچ توجه و توفیقی به شما نمی کرد." بنابراین دعا انسان را در مسیر کمال قرار می دهد و یکی از اهرم های اساسی و اصلی برای رسیدن به ترقی است.

امام خمینی(س) رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران درباره فلسفه سوگواری و عزاداری در ماه محرم برای سیدالشهدا(ع) می فرماید: در آن وقت، یکى از حرفها که هى رایج بود، مى‏گفتند: «ملتِ گریه»؛ براى اینکه مجالس روضه را از دستشان بگیرند. اینکه همه مجالس روضه را آن وقت تعطیل کردند، آن هم به دست کسى که خودش در مجالس روضه مى‏رفت و آن بازیها را در مى‏آورد، قضیه مجلس روضه بود یا از مجلس روضه آنها یک چیز دیگر مى‏فهمیدند و آن را مى‏خواستند از بین ببرند؟ قضیه عمامه و کلاه بود یا از عمامه یک چیز دیگرى آنها مى‏فهمیدند و روى آن میزان عمامه را با آن مخالفت مى‏کردند؟ آنها فهمیده بودند که از این عمامه یک کارى مى‏آید که نمى‏گذارد اینها این را که مى‏خواهند، عمل کنند و از این مجالس عزادارى یک کارى مى‏آید که نمى‏گذارد اینها کارشان را انجام بدهند. (صحیفه امام، ج‏13، ص 323).

این استاد دانشگاه در ادامه بیان کرد:هدف انسان ها از دعا کردن این است که به اهداف والای انسانی دست یابند و در برآورده شدن خواسته های شان اهمیت دارد.به همین دلیل است که بزرگان دینی انسان را در همه لحظات زندگی به دعا ترغیب می کنند به خصوص دعا در ماه هایی چون محرم و صفر که انسان را در استجابت خواسته هایش کمک می کند.برای استجابت دعا در ماه محرم و صفر خواست و نیاز انسان باید حقیقی باشد و از اعماق وجود دعا کند.هر زمان خواسته ها و طلب انسان به یک اوج بلوغ برسد شرایط استجابت دعا فراهم می شود.

امام راحل در بیانات دیگری می فرماید: وقتى یک ملت در ماه محرم، سرتاسر یک مملکت، یک مطلب را مى‏گویند، شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم براى سید الشهدا. نه سید الشهدا احتیاج به این  دارد و نه این گریه‏ ها خودش- فى نفسه- کارى از آن مى‏آید، لکن این مجلسها مردم را همچو مجتمع مى‏ کنند و یک وجهه مى‏دهند، سى میلیون، سى و پنج میلیون جمعیت در دو ماه محرّم و خصوصاً دهه عاشورا، یک وجهه، طرف یک راه مى‏روند. اینها را در این ماه محرّم، خطبا و علما در سرتاسر کشور مى‏توانند بسیج کنند براى یک مسأله. این جنبه سیاسى این مجالس بالاتر از همه جنبه‏هاى دیگرى که هست. بیخود بعضى از ائمه ما نمى‏فرمایند که براى من در منابر روضه بخوانند. بیخود نمى‏گویند ائمه ما به اینکه هر کس که بگرید، بگریاند یا صورت گریه، گریه کردن به خودش [بگیرد] اجرش فلان فلان است. مسأله، مسئله گریه نیست. مسأله، مسئله تباکى نیست. مسأله، مسئله سیاسى است که ائمه ما با همان دید الهى که داشتند، مى‏خواستند که این ملتها را با هم بسیج کنند و یکپارچه کنند از راههاى مختلف. اینها را یکپارچه کنند تا آسیب‏پذیر نباشند. (صحیفه امام، ج‏13، ص 323).