قم، ۱۳۵۸_ سخنرانی در جمع هیأت دولت (وقایع دوران تبعید ـ وظایف ملت و دولت)

اهم بیانات:

بعد از چند روز یک نفر دیگری‏‎ ‎‏آمد ـ که گفتند این مقدّم است بر آن رئیس امن ـ ایشان به طور رسمی به ما گفت که ما‏ چون یک معاهداتی، تعهداتی، با دولت ایران داریم، از این جهت، نمی توانیم تحمل‏‎ ‎‏کنیم که شما اینجا فعالیت بکنید. و شاید امروز همین مقدار گفت. و روز بعدش باز آمد و‏‎ ‎‏بیشتر و گفت که نباید شما چیزی بنویسید، یا در منبر صحبتی بکنید، یا نواری پر کنید و‏‎ ‎‏بفرستید؛ برای اینکه این مخالف تعهدات ماست. من به او گفتم که این یک تکلیف‏‎ ‎‏شرعی است که به من متوجه است. من هم اعلامیه می نویسم، و هم در موقعش در منبر‏‎ ‎‏صحبت می کنم، و هم نوار پر می کنم و به ایران می فرستم. این تکلیف شرعی من است.‏‎ ‎‏شما هم هر تکلیفی دارید عمل کنید. بعد صحبتهایی کرد و چه و بالاخره منتهی شد به‏‎ ‎‏اینکه من همچو علاقه ای به یک محلی ندارم. من هر جایی که بتوانم خدمت بکنم آنجا‏‎ ‎‏خواهم رفت و نجف پیش من مطرح نیست که من اینجا بمانم. گفت: خوب، شما هر جا‏‎ ‎‏بروید همین مسائل هست؛ یعنی جلوگیری می شود. گفتم که من ـ در صورتی که هیچ در‏‎ ‎‏ذهن من این نبود، تا آن وقت هم نبود ـ که من می روم خارج. من می روم پاریس که‏‎ ‎‏مملکتی است که آن دیگر وابسته به ایران و مستعمرۀ ایران نیست.

‏‎ باید ان شاءالله با قدرت و با حُسن نیت ـ که بحمدالله دارید ـ این مملکت اداره بشود،‏‎ ‎‏و ـ ان شاءالله ـ مسائل حل بشود. و مسلّماً مادامی که نیت ما خالص است و برای خداست،‏‎ ‎‏خدای تبارک و تعالی با ماست و پیروز خواهیم شد.

ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱۰، ص ۱۹۴ - ۲۰۱