روایت مرحوم دعایی از واکنش امام نسبت به شهادت حاج آقامصطفی

حاج آقا مصطفی خمینی فرزند ارشد امام خمینی به شهادت رسیده بود. خبر دهان به دهان، شهر را پر کرد و حالا همه منتظر واکنش آیت الله العظمی خمینی بودند.

 اول آبان ماه سال ۵۶ بود که خبری تلخ شهر نجف را عزادار کرد. حاج آقا مصطفی خمینی فرزند امام خمینی (س) به طرز مشکوکی به شهادت رسیده بود، شهادتی که ایشان آن را از الطاف خفیه الهی نامید. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین سید محمود دعایی درباره این واقعه دردناک چنین نقل کرده است:

امام در هیچ یک از مراسم، از حادثه شهادت فرزندشان یاد نکردند. تنها در اولین جلسه شروع درس به عنوان تشکر و تقدیر از کسانی که ابراز احساسات و همدردی کردند، از این حادثه یاد کردند. بدیهی است که شروع جلسه درس برای امام که جای فرزندش را خالی می بیند بسیار سنگین است. امام جای آن دلاور قهرمان حوزه علمیه را خالی دید. مع ذلک خیلی عادی و طبیعی با پدیده برخورد کردند و گفتند: مصطفی امید آینده اسلام بود و فقدان او از الطاف خفیه الهی است. الان هم من تصور می کنم که آن واقعه از الطاف خفیه الهی بود. گویی مقدّر بود تا حادثه ای دردناک رخ بدهد و این بُعد از شخصیت استوار امام هم که کسی از آن مطلع نبود شناخته شود. اگر این اتفاق نمی افتاد، ما نمی دانستیم که یک انسان چقدر در مقابل پدیده هایی که رخ می دهد تسلیم مشیت و رضای الهی است.

امام خمینی همچنین در روز اول آبان ماه سال 1356 و در پی شهادت حاج آقا مصطفی خمینی در یادداشتی چنین مرقوم نمودند:

بسمه تعالی

إنا لله و إنا إلیه راجعون

در روز یکشنبه نهم شهر ذی القعدة الحرام 1397 مصطفی خمینی، نور بصرم و مُهجَه قلبم، دار فانی را وداع کرد و به جوار رحمت حق تعالی رهسپار شد.

«اللهم ارحمه و اغفر له و أسکنه الجنة بحق اولیائک الطاهرین- علیهم الصلاة و السلام» (صحیفه امام، ج 3، ص: 233)

برشی از کتاب گوشه ای از خاطرات حجت الاسلام والمسلمین سید محمود دعایی؛ ص 150