جماران، ۱۳۶۱_ پیام به ملت ایران به مناسبت شهادت آقای اشرفی اصفهانی (محکومیت منافقین)

اهم بیانات:
شهید عزیز محراب این جمعۀ ما از آن شخصیتهایی بود که اینجانب یکی از‏‎ ‎‏ارادتمندان این شخص والا مقام بوده و هستم. این وجود پربرکت متعهد را قریب شصت‏‎ ‎‏سال است می شناختم. مرحوم شهید بزرگوار حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج‏‎ ‎‏آقا عطاءالله اشرفی را در این مدت طولانی به صفای نفس و آرامش روح و اطمینان قلب‏‎ ‎‏و خالی از هواهای نفسانی و تارک هوی و مطیع امر مولا و جامع علم مفید و عمل صالح‏‎ ‎‏می شناسم، و در عین حال مجاهد و متعهد و قوی النفس بود. او در جبهۀ دفاع از حق از‏‎ ‎‏جمله اشخاصی بود که مایۀ دلگرمی جوانان مجاهد بود و از مصادیق بارز‏‏ رِجالٌ صَدَقُوا ما‏‎ ‎‏عاهَدُوا الله َ عَلَیْه‏‎[۳]‎‏ بود. و رفتن او ثلمه‏‎[۴]‎‏ بر اسلام وارد کرد و جامعۀ روحانیت را سوگوار‏‎ ‎‏نمود. خداوند او را در زمرۀ شهدای کربلا قرار دهد و لعنت و نفرین خود را بر قاتلان‏‎ ‎‏چنین مردانی نثار فرماید.ننگ ابدی بر آنان که یک چنین شخص صالحی را که آزارش‏‎ ‎‏به موری نرسیده بود از ملت ما گرفتند و خود را در پیشگاه خداوند متعال و در نزد ملت‏‎ ‎‏فداکار، منفورتر و جنایتکارتر از قبل معرفی کردند. این بزرگوار مثل سایر شهدای عزیز ما‏‎ ‎‏به جوار رحمت حق پیوست، و ملت مجاهد و قوای مسلح سلحشور ما با عزمی راسختر به‏‎ ‎‏پیشبرد انقلاب ادامه می دهند. و آنان که به ادعای واهی خود کوس طرفداری از خلق را‏‎ ‎‏می زنند و با خلق خدا آن می کنند که همه می دانند، در این جنایت عظیم چه توجیهی‏‎ ‎‏دارند؟ و با به شهادت رساندن عالمی خدمتگزار و پیرمرد بزرگوار هشتاد ساله چه قدرتی‏‎ ‎‏کسب می کنند و چه طرفی می بندند؟ و آنان که در سوگ این جنایتکاران اشک تمساح‏‎ ‎‏می ریزند و از جریان حکم خدا دربارۀ آنان شکایت دارند، چه انگیزه ای دارند؟ آیا‏‎ ‎‏انتقام از جمهوری اسلامی به شهادت رساندن یک عالم پارساست، و به آتش کشیدن‏‎ ‎‏یک عده کودک و زن و مرد و توده های رنجکش است؟! آیا راه به حکومت رسیدن و‏‎ ‎‏قدرت را به دست آوردن، این نحوه جنایات است؟!‏
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱۷، ص ۴۹ - ۵۱