تشکیل جمهوری اسلامی

پس از جنگ جهانی دوم نظمی ظالمانه و ناعادلانه بر جهان حکم فرما بود. مناطق مختلف جهان بین دو قدرت غالب شرق و غرب تقسیم شده بودند و سازمان های نظامی ورشو و ناتو نگهبانان این نظم نفرت‏ انگیز بودند. هیچ حرکت و تحولی در جهان سوم خارج از این چهارچوب و بدون وابستگی به یکی از دو قطب حاکم امکان موفقیت نمی‏ یافت. در چنین شرایطی انقلاب اسلامی ایران ( جلد اول - جلد دوم ) با شعار «نه شرقی نه غربی» با امپریالیسم امریکا و دیگر مستکبرین درافتاد. و برای نخستین بار در عصر حاضر، دین را به‏ عنوان عاملی حرکت‏ زا در پهنه مبارزات ملت ها مطرح ‏ساخت.

با وجود همه ناباوری ها و تمامی تلاش هایی که در سطح بین‏ المللی برای حفظ رژیم شاه و جلوگیری از موفقیت امام خمینی به عمل آمد، انقلاب اسلامی در مرحله نخست مبارزات خویش پیروز گردید و از این جهت، پیروزی آن بیشتر به یک معجزه می‏ ماند تا تحولی عادی. بجز امام خمینی و توده‏ های بی شمار مردم که خارج  از تحلیل های معمول، به گفته‏ ها و وعده‏ های امام باور قلبی داشتند، عموم تحلیلگران سیاسی و همه کسانی که در رخدادها و حوادث ایران دخیل بودند، وقوع چنین پیروزی را، حتی تا روزهای واپسین عمر رژیم شاه ناممکن می‏ دانستند.

و چنین بود که از صبحدم 22 بهمن 1357 خصومت با نظام نوپای اسلامی در پهنه‏ ای گسترده آغاز شد. امام خمینی با پشتیبانی مردم ایران که فداکارانه در صحنه انقلاب ایستاده بودند به دفاع از انقلاب نوپا پرداخت و کمتر از دو ماه از پیروزی انقلاب نمی‏ گذشت که مردم را به شرکت در رفراندوم جمهوری اسلامی ایران دعوت نمود. در این انتخابات که در 12 فروردین سال 1358 ه. ش برگزار شد و یکی از آزادترین انتخابات تاریخ ایران بود، مردم به تشکیل جمهوری اسلامی ایران با بیش از 98 درصد رأی موافق پاسخ مثبت دادند و از آرمانهای امام خمینی حمایت کردند. 

پس از این انتخابات، انتخابات پیاپی برای تدوین و تصویب قانون اساسی و انتخاب نمایندگان مجلس شورای اسلامی برگزار گردید. امام خمینی که استقرار ارکان نظام اسلامی را در حضور مردم در صحنه ‏ها و حمایت آنان می دانستند همه روزه در محل اقامت خود در دیدار با هزاران تن از مشتاقان خویش سخنرانی می‏ کردند و ضمن ارائه رهنمودهای لازم برای حفظ و تداوم آرمان های انقلاب، آنان را در جریان امور و مسائل کشور قرار می دادند.

دیدار مردم با امام در مدرسه فیضیه قم 

امام خمینی پس از پیروزی انقلاب در تاریخ دهم اسفند 1357 ه. ش از تهران به قم بازگشتند و تا زمان ابتلا به بیماری قلبی (2 بهمن 1358) در این شهر اقامت داشتند و پس از بیماری به بیمارستان قلب تهران منتقل شدند. پس از 39 روز مداوا در این بیمارستان، موقتاً در منزلی واقع در منطقه دربند تهران ساکن شدند و سپس در تاریخ 27 / 2 / 1359 بنا به تمایل خود به منزلی محقر متعلق به یکی از روحانیون (حجت‏ الاسلام سید مهدی امام جمارانی) در محله جماران نقل مکان کردند و تا زمان رحلت در همین منزل ماندند.