مقام والای عطار نیشابوری در اندیشه های عرفانی و شعر پارسی

به گزارش آستان :25 فروردين ماه روز بزرگداشت عطار نيشابوري شاعر و عارف معروف قرن هفتم هجري نام گرفته است. با توجه به اهميت انديشه هاي عرفاني عطار در شکل دهي به عرفان اسلامي و مقام والايي که وي در غزل و شعر پارسي دارد و همچنين گمنامي نسبي او در مقايسه با قله هاي ديگر شعر ايراني و عرفان اسلامي نکاتي در باب اين چهره ماندگار، اعجاب برانگيز و تأثيرگذار در تاريخ تفکر ايراني – اسلامي اشاره مي شوند. 

وي در حدود سال 540 در روستاي «کدکن» يا «شادياخ» از کناره هاي نيشابور، ديده به جهان گشود. پدر و مادر او، افرادي صالح و ارادت مند خواجه کائنات حضرت محمد صلي الله عليه و آله وسلم بودند. از اين رو، فرزند دل بند خود را، هم نام حضرت ختمي مرتبت «محمد» نهادند تا اين نام نيکو در شخصيت و کمال و الگو پذيري او نقشي بسزا و ارزش مند داشته باشد.

پيشه عطار، فروش گياهان و گل هاي خوش بو و عطرآگين دارويي بوده است و بدين سبب، در بيشتر شعرهايش از خود به نام عطار ياد مي کند، گاهي نيز لفظ «فريد» را که مخفف لقبش فريدالدين است، براي تخلص مي آورد.

وي به دليل شغلش، عطاري، از پزشکي نيز آگاهي داشته و روزانه بسيار از بيماران را معاينه و با داروهاي گياهي مداوا مي کرده است.

عطار از راه دارو فروشي و معالجه بيماران، روزگار مي گذراند و به سبب همين، براي طلب روزي به دربار پادشاهان نمي رفت و لب به ستايش آنان نمي گشود و تا آخر عمر عزت نفس و مناعت طبع و بزرگ همتي او به جا ماند.

عطار همزمان با دارو فروشي و درمان بيماران به سرودن شعر مي پرداخت که حاصل آن دو کتاب «مصيبت نامه» و «الهي نامه» است.

از عطار، آثار بسيار بر جاي مانده است: ديوان اشعار، منطق الطير، مصيبت نامه، الهي نامه، خسرو نامه و... کتاب ارزشمند و گران سنگ ديگري که از او بر جاي مانده و به نثر نوشته شده، تذکرة الاوليا نام دارد که شرح حال 72 تن از بزرگان عارفان است که با نام امام جعفر صادق عليه السلام آغاز مي شود و با نام امام محمد باقر عليه السلام پايان مي گردد.

مقبره عطار در شهر نيشابور، کنار آرام گاه حکيم عمر خيام و در جوار امام زاده محروق قرار دارد و زيارت گاه اهل دل است.