امینت زنان اینگونه تأمین نمی‌شود

برای دفاع از ناموس و وطنم می‌جنگم. این پاسخی است که در هر مصاحبه‌ای که از رزمندگان 8 سال دفاع مقدس از تلویزیون و رادیو پخش می‌شد داده می‌شود و آنها هدف خود را دفاع از ناموسشان که همان زنان و دختران این سرزمین هستند عنوان می‌کنند.
آری هدف آنها از این دفاع مقدس و حفظ این ناموس این بود که مبادا عزت و شأن زن و دختر ایرانی خدایی ناکرده بخواهد زیر چکمه‌های سربازان بعثی لگدمال شود.
به گزارش «آستان»، قطعا حفظ عزت و شأن و تامین امنیت زن ایرانی همواره مورد توجه حاکمیت در دوران‌ مختلف و بویژه در بعد از انقلاب با توجه به آموزه‌های دین اسلام بوده و هست اما چگونگی حفظ این شأن و عزت بسیار مهم است.
اینکه حفظ عزت و شأن و تأمین امنیت زن ایرانی را در برخوردهای خیابانی با حجاب او بدانیم بی‌شک نه‌تنها تامین امنیت نیست بلکه اقدامی در جهت سلب امنیت اوست و از آن طرف نیز عزت و شأن او را خدشه‌دار می‌کند، با دلهره گام برداشتن در خیابان‌های این شهر برای هر زن و دختری نه‌تنها باعث اصلاح امری به نام بدحجابی نمی‌شود بلکه اقدامی است که استرس و نگرانی آن ممکن است به کانون خانواده کشیده شود و تاثیرات سوء دیگر اجتماعی را در برداشته باشد.
بارها همگان به شکست طرحی به نام گشت ارشاد اذعان داشته‌اند و چگونگی وجود این گشت‌ها مورد نقد شدید نمایندگان مجلس، کارشناسان فرهنگی و اجتماعی قرار گرفته است و آن را متناسب با شأن یک زن ایرانی نمی‌دانند و معتقدند که بدحجابی با این روش‌ها اصلاح نمی‌شود بلکه اقدام فرهنگی بلندمدت لازم دارد.
آیا به نظرات کارشناسان در این حوزه توجه کرده‌ایم که بعد از گذشت چندسال از وجود گشت ارشادی که نماد آن ون‌های سبز با دو مأمور مرد و چند مأمور زن در خیابان‌های این شهر یا سایر کلان‌شهرهای کشور است مجددا به فکر راه انداختن گشت ارشاد نامحسوس افتاده‌ایم، گشت ارشاد نامحسوسی که حتی مشخصات ظاهری آنها برای مردم تشریح نشده است و شاید حق ملتی که قرار است تحت ارشاد این برادران و خواهران قرار گیرند باشد که بدانند مشخصات این افراد چیست تا اشتباهی در دامن شیادانی که به لطف وجود امنیت در این کشور تعدادشان نیز کم نیست، نیفتند.
آیا اقایانی که طرح راه انداختن چنین گشت‌هایی را داده‌اند به این موضوع نیز فکر کرده‌اند که افراد سودجو می‌توانند تحت عنوان این گشت‌ها چه سوءاستفاده‌هایی ببرند و به نوعی دیگر ناامنی در شهرها و خیابان‌ها ایجاد کنند؟
آیا روش اصلاح امور را فقط در اقدامات ضربتی، غیرکارشناسی و بدون چهارچوب قانونی می‌دانیم؟ آیا تهدید و دستبند زدن بر دست زنان و دختران جلوی فرزندان، همسران یا پدران و مادرانشان را درراستای حفظ شأن و عزت آنها می‌دانیم؟ چه کسی باید کودکی که ذهیتش از دستبند زدن بر دست افراد فقط قاتلان است را باید توجیه کند که مادرش قاتل نیست و فقط برای موضوعی که از آن به بدحجابی تعبیر می‌شود دستگیر می‌شود؟ چه کسی باید دختری 10 یا 12 ساله را که از وی در خیابان وزرا تحت عنوان متهم یاد می‌شود و بعد از عکس و پرکردن فرم مخصوص و تعهد والدین آزاد می‌شود توجیه کند که ممکن است سایر جرم‌ها در این جامعه مجازات به این سبکی نداشته باشند؟ آیا با اینگونه اقدامات قبح بسیاری از اقدامات را برای دختران نوجوان نمی‌ریزیم؟
بردار و خواهر مسلمان من! آیا حفظ امنیت در این جامعه  برای زنان و دختران فقط در سطح شهرها و خیابان‌ها آن هم با زدوخوردهای فیزیکی است یا نه در کوچه پس‌کوچه‌های که در آنها دختربچه‌های 6 ساله پس از تجاوز در وان اسید تنشان تکه‌وپاره می‌شود نیز معنا می‌شود؟ آیا این امنیت آنجا که مادری فقط برای اینکه سقفی بالای سرش باشد باید با دو دخترش 21 روز تحت شدیدترین شکنجه‌ها قرار گیرد و روزها گرسنگی بکشد نیز معنا می‌شود؛ اگر دم از دفاع از ناموس می‌زنیم آیا این دفاع و حفظ آن فقط در پوشش آنها خلاصه می‌شود یا نه؟ آیا نباید این احساس امنیت برای هر مادر و زن و دختری وجود داشته باشد که اگر در فضای خانه احساس ناامنی کردند آنرا در حمایت‌های جامعه و نهادی مدنی ببیند؟
شما برادر و خواهری که تحت عنوان وظیفه دینی خود قصد اصلاح جامعه را دارید باید بدانید که حفظ آرمان‌های انقلاب و دین با اینگونه اقدامات خشن وبدور از اخلاق انجام‌شدنی است، شاید حفظ شأن و عزت زن مسلمان نیز یکی از ابعاد حفظ این انقلاب و نظام است.
زنان سرزمینم چگونه احساس امنیت می‌کنند؟ جواب این سوال را می‌توان با صدها پاسخ داد، پاسخ‌هایی که به فراخور فضای که هر فردی در آن زندگی می‌کند داده می‌شود. اما آیا واقعا این پاسخ‌ها می‌توانند تضمین‌کننده تامین این امنیت برای زنان باشند. آری زنان سرزمین من در صورتی احساس امنیت می‌کنند که هر ساعت و هر دقیقه‌ای در این شهر خبری از حادثه‌ای هولناک علیه همجنسان خود نشنود، در صورتی احساس امنیت می‌کنند که نهادی مدنی قوی در این جامعه از آنها در مقابل خشونت‌های خانگی یا حتی اجتماعی که وجود دارد حمایت کند، در صورتی احساس امنیت می‌کنند که متناسب با شأن آنها قوانین مصوب و اجرا شود.