ارزهای آزاد شده را باید در چرخه تولید به کار گرفت/ زیر ساختهای اقتصاد ایران معیوب است

اقتصاد در ایران به واسطه منازعات هسته ای، هم تهدید شد و هم تحدید. محدودیتها به قدری در جامعه تاثیرگذار شد تا برخی اینطور بگویند که "کشور به لبه پرتگاه رسیده است" دقیقا به همین دلیل، مهم است که "پساتحریم" به گونه ای مدیریت شود که بتوان از فرصت به دست آمده، بهترین بهره وری را در راستای خروج از رکود و بازگشت به مسیر توسعه داشت.

" اصلی ترین مساله یا مشکلی که کار را برای رسیدن به توسعه دشوار می کند، "ضعف مدیریت" است. واقعیت نگران کننده، این است که فضای اجرایی و تصمیم گیری به شدت خلاء مدیران متخصص و کارآمد را احساس می کند" پرویز کاظمی وزیر اسبق رفاه با طرح اظهارات بالا به پرسشهای " آستان " پاسخ می گوید:

ببینید! اصلی ترین مساله یا مشکلی که کار را برای رسیدن به توسعه دشوار می کند، "ضعف مدیریت" است. واقعیت نگران کننده، این است که فضای اجرایی و تصمیم گیری به شدت خلاء مدیران متخصص و کارآمد را احساس می کند و دقیقا به همین دلیل است که با وجود برخورداری از پتانسیل های بالا، معمولا نمی توانیم برنامه های تعیین شده را آنطور که مطلوب است، اجرایی کنیم و در نتیجه برای "سیر در مسیر پیشرفت" به مشکل بر می خوریم. متاسفانه تصمیم گیران کشور هم از خلاقیت و هم از درک صحیح شرایط به دور هستند و دقیقا به همین دلیل نمی توانیم اقتصاد باز فراجناحی را مشاهده کنیم.

تهدید، این است که ما به مانند گذشته، ارزهای آزاد شده را به جای اینکه در چرخه تولید به کار بگیریم، در خدمت صادرات بی رویه در آوریم. در این صورت نه تنها بازگشت دلارهای بلوکه شده، مشکی را حل نمی کند، بلکه به مانند قبل به مانند کشوری که کالاهای کشورهای دیگر را مصرف می کند، عمل خواهیم کرد. این احتمال، فضا را به شرکای تجاری می دهد که اقلام درجه چندمی را به ایران عرضه کند و همچنین در فضا را برای دلالیسم و فساد مهیا می کند. پس اگر واقعا دنبال این هستیم تا دارایی های آزاد شده را در مسیر رشد سرمایه های انسانی به کار بگیریم، فقط و فقط باید توجه مان را معطوف به تولید کنیم.

صد در صد! رانت خوارها در شرایطی،شرایط را برای فعالیت خود آماده می بینند که قرار باشد اکثر کالاهای مصرفی از کشورهای دیگر وارد شود و آنها در این صورت، وارد عمل می شوند تا اهداف آن چنانی خود را پیگیری کنند. همچنین باید به پدیده قاچاق هم اشاره کرد که واردات بی رویه، باعث می شود تا قاچاقچیان بتوانند به راحتی محموله های خود را از طریق راههای غیر قانونی به کشور وارد کنند. بحث کلی، این است که نگذاریم دلارهای نفتی که بعد از برداشته شدن تحریم ها، بیشتر هم خواهند شد، صرفا صرفِ خرید و فروش شود. هر چقدر که منابع مالی بیشتری داشته باشیم، به همان اندازه شکوفایی تولید و عرصه صنعت راحت تر می شود. البته به شرطی که این نگاه در مسئولان و تصمیم گیران باشد.

حتما. البته نباید اینطور فکر کنیم که مثلا کشوری مثل آلمان یا فرانسه منتظر هستند تا همکاری خود با ایران را هر چه زودتر شروع کنند.  البته همین مقدار کم هم غنیمت است. پس باید اینطور گفت که تعامل اقتصادی با این کشورها نمی تواند تضمین کننده موفقیت باشد. 

تولید ناخالص ملی دنیا حدود 78 هزار میلیارد دلار است که ایالات متحده با 17 هزار میلیارد سرآمد است و کل کشورهای اروپایی هم به اندازه آمریکا تولید ناخالص ملی دارند. این در حالی است که این آمار در ایران 400 میلیارد دلار است تا مشخص شود که تولید ایران چقدر از اقتصادِ جهانی عقب تر است. به عنوان مثال میزان صادرات کشور آلمان 1400 میلیارد یورو است که سهم با ایران از این مقدار حدود 20 میلیارد دلار است تا بتوان اینطور گفت که آلمان خودش را به آب و آتش نمی زند تا با ایران همکاری کند. مساله دیگر هم این است که زیر ساختهای اقتصاد ما معیوب است و به همین دلیل سرمایه داران دنیا به سختی حاضر به تعامل با ایران می شود. نقل است که "سرمایه دار از هدر رفتن سرمایه اش می ترسد" به همین دلیل آنها حتما قبل از شروع رابطه با ما، همه جوانب را بررسی دقیقی می کنند تا بدانند چه نوع قراردادهایی با ایران منعقد کنند. پس نباید منتظر سرازیر شدن سرمایه داران قاره های مختلف باشیم.

منبع:آستان